Od średniowiecza Kikół pełnił funkcję ośrodka parafialnego. Najprawdopodobniej już w XIV w. w miejscu tym stanął pierwszy kościół (zapewne grodowy), który nie jest znany. Pierwszą znaną świątynią w Kikole był murowany kościół fundacji Franciszka Ksawerego Zboińskiego, który powstał między rokiem 1791, a 1815.

Obecny kościół został wybudowany w latach 1904 – 1909 i konsekrowany 23 IX 1910 r. , gdy proboszczem parafii był ks. Adolf Kukwa. Kościół zbudowany jest z cegły w stylu neogotyckim i pokryty blachą. Nawa główna ma drewniany strop o beczkowatym kształcie. Jest on otoczony ceglanym parkanem z dwiema neogotyckimi bramami – główną i cmentarną. Wyposażenie wnętrza niejednolite stylowo. Ołtarz główny i ambona neogotyckie. Rokokowa chrzcielnica z poł. XVIII w.

W prawym ołtarzu bocznym figura Matki Boskiej Bolesnej z Konotopia, w lewym obraz ukrzyżowania sygnowany przez J. Paszkiewicza. Przy głównym wejściu epitafium Ignacego Antoniego Zboińskiego (1796), wojewody płockiego, kawalera Orderów Orła Białego i św. Stanisława, wcześniej wmurowane w posadzkę krypty poprzedniego kościoła, gdzie spoczywało serce właściciela Kikoła. Znajdują się też tablice nagrobne i epitafia: Franciszka Ksawerego Zboińskiego (1818), Joanny z Grabieńskich Zboińskiej (1821) – żony Franciszka Ksawerego, Ignacego Tadeusza Zboińskiego (1821), Karola Zboińskiego (1850), Joanny z hr. Zboińskich Lubicz Piwnickiej (1880), a przy wejściu do kościoła Julii ze Smolińskich Tłuchowskiej (1878).

Jeszcze w latach 70–tych XX w. w kościele znajdowała się podziemna kruchta. W zabytkowych, cynowych trumnach spoczywały w niej doczesne szczątki rodziny Zboińskich. Niestety, szczątki fundatorów poprzedniego kościoła zostały stamtąd usunięte, kruchta została zamieniona na kotłownię, a zabytkowe trumny uległy zniszczeniu.