Prosimy rodziców o przeprowadzenie szczerej rozmowy ze swoim dzieckiem celem rozeznania i nabycia pewności, iż dorosło ono już do przyjęcia sakramentu bierzmowania.

Rodzice, gdy będą przekonani, że ich dziecko: pragnie wypełnić wszelkie wymogi stawiane przed nim (niedzielna Msza św., udział w comiesięcznej katechezie i spowiedzi oraz odpowiednie zachowanie w kościele), jako kandydatem do przyjęcia tego sakramentu, poważnie i z wiarą podejdzie do tego przygotowania, wtedy zgłoszą dziecko jako kandydata do bierzmowania.

Następnie rodzice odbiorą deklarację zgłaszającą kandydata do bierzmowania, wypełnią ją i podpiszą. Deklaracje te można odbierać przez trzy kolejne niedziele w zakrystii, a w ciągu tygodnia – w biurze parafialnym.

Wypełnione i podpisane przez rodziców i kandydata deklaracje, uczniowie klas VI złożą na ołtarzu w święto Patrona dzieci i młodzieży 18 wrzęnia.

Jeśli rodzice sami uznają, że ich dziecko jeszcze nie dorosło do przyjęcia sakramentu bierzmowania, to zgłoszą je w innym, bardziej stosownym, czasie, np. z początkiem przyszłego roku szkolno katechetycznego.

Bycie uczniem klasy VIII SP., nie jest jedynym warunkiem pozwalającym przystąpić do sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej. Młodzi, którzy dojrzeją do tego wydarzenia nieco później, będą mogli przyjąć ten sakrament jako dorośli, samodzielni i odpowiedzialni ludzie.
Bierzmowanie – pieczęć Ducha Świętego
Należy ono, wraz z chrztem i Eucharystią, do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Bierzmowanie uważa się za dopełnienie łaski chrztu. Jest ono sakramentem, który daje Ducha Świętego, aby -jak uczy „Katechizm” – „głębiej zakorzenić nas w synostwie Bożym, ściślej wszczepić w Chrystusa, umocnić naszą więź z Kościołem”. Bierzmowanie zwane jest także sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej, gdyż zwyczajowo udziela się go chrześcijanom, którzy weszli w wiek młodzieńczy.
Jak uczy Sobór Watykański II, przez bierzmowanie ochrzczeni jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej”.
Wiara osoby otrzymującej bierzmowanie, dodaje Jan Paweł II, powinna być silniejsza, bardziej dojrzała, „bardziej dorosła”.
Sakramentu tego udziela biskup przez namaszczenie na czole krzyżmem, czyli olejem z mieszaniny oliwy i wonnych substancji, poświęconym w Wielki Czwartek. Przez namaszczenie chrześcijanin otrzymuje znamię, pieczęć Ducha Świętego.
Jak przypomina „Katechizm Kościoła Katolickiego” – kiedyś naznaczano żołnierzy pieczęcią wodza, a niewolników – pieczęcią pana. Bierzmowanie jest znakiem, że Jezus Chrystus naznaczył chrześcijanina pieczęcią swego Ducha. Na pamiątkę przyjęcia tego sakramentu bierzmowany wybiera sobie jeszcze jedno imię.
Jan Paweł II do młodzieży

Sakrament bierzmowania w życiu każdego chrześcijanina, zazwyczaj młodego, bo młodzież przyjmuje ten sakrament, ma przyczynić się do tego, aby był on na miarę swojego życia i powołania również „ świadkiem Chrystusa”. Jest to sakrament szczególnego przyrównania do apostołów: sakrament, który każdego ochrzczonego wprowadza w apostolstwo Kościoła (szczególnie w tak zwane apostolstwo świeckich). Jest to sakrament, który powinien rodzić w nas szczególne poczucie odpowiedzialności za Kościół, za Ewangelię, za sprawę Chrystusa w duszach ludzkich, za zbawienie
świata. Sakrament bierzmowania przyjmujemy jeden jedyny raz w życiu (podobnie jak chrzest) na całe życie, które otwiera się w perspektywie tego sakramentu, nabiera charakteru wielkiej i zasadniczej próby. Jest to próba wiary i próba charakteru.
KRAKÓW, 9 CZERWCA 1979

Nierozerwalna więź pomiędzy Paschą Jezusa Chrystusa i wylaniem Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy znajduje swój wyraz w głębokim związku łączącym sakramenty chrztu i bierzmowania. O tej ścisłej więzi świadczy również fakt, że w pierwszych wiekach bierzmowanie stanowiło zazwyczaj „jeden obrzęd z chrztem, tworząc razem z nim >>podwójny sakrament<<, według wyrażenia św. Cypriana” (KKK, 1290). Praktyka ta zachowała się aż do naszych czasów na Wschodzie, podczas gdy na Zachodzie, z różnych racji, przyjęło się sprawowanie tych dwóch sakramentów oddzielnie i na ogół z zachowaniem pewnego odstępu czasu między nimi. Od czasów apostolskich pełne przekazanie daru Ducha Świętego ochrzczonym sugestywnie symbolizuje nałożenie rąk. Wkrótce dołączono do tego obrzędu namaszczenie pachnącym olejem, zwanym olejem „krzyżma”, aby lepiej wyrazić dar Ducha. Za pośrednictwem bierzmowania chrześcijanie konsekrowani przez namaszczenie podczas chrztu, uczestniczą w pełni Ducha, którym napełniony jest Jezus, aby całe ich życie pachniało „wonnością Chrystusa” (2 Kor 2,15).

KRAKÓW, 9 CZERWCA 1979