Anoreksja to zaburzenie łaknienia o podłożu psychologicznym (jadłowstręt). Polega na utracie kontroli nad zachowaniami związanymi z jedzeniem oraz skutkami odchudzania. Towarzyszą temu zakłócenia wizerunku własnego ciała: osoba czuje się gruba mimo znacznego wychudzenia i paradoksalnie ma przekonanie o pełnej kontroli nad swoim ciałem i jedzeniem.

Prosty test o symptomach anoreksji dla rodziców:

Rodzice podejrzewający, że „dieta” jest tylko przykrywką zaburzeń w przyjmowaniu pokarmów, powinni zadać sobie następujące pytania:

• Czy w krótkim czasie córka znacznie straciła na wadze?
• Czy dziecko dąży do osiągnięcia mniejszej wagi, a gdy ją uzyska, czy znowu ustanawia sobie następny niższy próg?
• Czy narzeka, że czuje się gruba, chociaż jest chuda jak patyk?
• Czy nie przyznaje się do uczucia głodu, choć je bardzo mało?
• Czy spędza dużo czasu w samotności i woli jeść sama?
• Czy ma obsesje na punkcie ćwiczeń fizycznych?
• Czy zatrzymała się u niej miesiączka?
• Czy wygląda na coraz bardziej nieszczęśliwą i przygnębioną?
• Czy wykazuje szczególny zapał do nauki?

Jeżeli zachowanie waszego dziecka odpowiada kilku powyższym punktom, powinniście zwrócić się do lekarza ze względu na możliwość anoreksji. Jeśli badanie to potwierdzi, należy udać się do specjalisty mającego doświadczenie w leczeniu takich zaburzeń. Im szybciej wykryje się chorobę, tym większe są szansę na wyleczenie.
Diagnozowanie anoreksji

Anoreksja obfituje w paradoksy, zagadki i sprzeczności. Zanim jednak rozwikłamy splot zależności w każdym pojedynczym przypadku, najpierw trzeba postawić diagnozę. Lekarz, który bada młodego człowieka pod kątem anoreksji, opiera się na czterech kryteriach diagnostycznych:

1. Utrata wagi lub brak przybierania na wadze w okresie wzrostu
Młoda osoba nie zgadza się utrzymywać wagi minimalnej dla swojego wieku i wzrostu; ciężar jej ciała spada o 15% poniżej średniej.
2. Silny lęk przed przybraniem na wadze
Boi się utyć, choć waży wyraźnie za mało. Strach przed przytyciem łączy się z obsesyjną troską o ilość spożywanego jedzenia i własne wymiary ciała.
3. Zakłócenia wizerunku własnego ciała, wymiarów, sylwetki
Osoba wierzy, że jest gruba, nawet będąc w stanie znacznego wychudzenia; mówi: „czuję się gruby/a”. To zakłócenie własnego wizerunku jest obserwowane już w początkowej fazie anoreksji, choć osoba może nie mieć nadwagi. Tylko około jedna trzecia osób cierpiących na anoreksję ma na początku nieznaczną nadwagę.
4. Wyraźne zaprzeczanie swojej choroby
Nie przyznawanie się do choroby to istotna cecha anoreksji, ponieważ prowadzi ono do odrzucenia wszelkiej pomocy lekarskiej. Większość cierpiących na anoreksję stanowczo zaprzecza, że jest chora. Tacy ludzie trafiają do specjalistów dopiero wtedy, gdy ich waga spada poniżej 85% normy. Zanim waga ciała osiągnie ten poziom, lekarz potrafi stwierdzić chorobę na podstawie innych objawów.

Powikłania medyczne

Powikłania towarzyszące anoreksji wynikają z niedożywienia organizmu i są takie same, jak przy każdej wyniszczającej głodówce. Wraz ze znaczną utratą wagi pojawia się wiele innych zaburzeń natury fizycznej, jak:

• Niskie nieregularne tętno i niskie ciśnienie krwi. Anoreksja może doprowadzić do zwiotczenia lewej przegrody serca i zmniejszenia jego komór, czemu towarzyszy obniżenie ciśnienia krwi i mniejsza wydolność serca. Jeżeli osoba cierpiąca na anoreksję przejawia jednocześnie skłonności do bulimii i regularnie wymiotuje, może wystąpić arytmia w pracy serca.
• Niski poziom cukru we krwi, w wyniku ubytków glikogenu i zapasów tłuszczu w organizmie.
• Obniżenie temperatury ciała. Chora osoba często odczuwa zimno, więc ubiera się bardzo grubo.
• Niezdolność utrzymywania stałej temperatury ciała jest rezultatem ubytków tłuszczu.
• Zatrzymanie miesiączkowania. W większości przypadków cykl miesiączkowy ustaje po dużym ubytku na wadze, choć często drastyczny spadek wagi nie jest konieczny.
• Zwiększone ryzyko złamań kości – zwykle kojarzone z okresem po przekwitaniu, może również wystąpić u nastolatków i młodych ludzi cierpiących na anoreksję. Jest wtedy wynikiem niedoboru estrogenu, w skutek zatrzymania miesiączki.
• Zaburzenia pracy nerek, odwodnienie, w wyniku czego pojawia się pragnienie.
• Zaburzenia w pracy układu pokarmowego, objawiające się bólami brzucha, zatwardzeniem lub uczuciem przepełnienia. Czasami cierpiący na anoreksję nadużywają środków przeczyszczających. Pojawiająca się wówczas biegunka zwiększa jeszcze odwodnienie.
• Skórę pokrywa meszek jak u niemowlęcia.
• „Twarz wiewiórki”- symptom wywołany obrzękiem gruczołów ślinowych. Uszy mocniej odstają od głowy i twarz w okolicy kości policzkowych wygląda pucołowate Zniekształca to jeszcze bardziej obraz osoby cierpiącej na anoreksję w jej własnych oczach, ponieważ widzi w lustrze okrągłą twarz.